बच्चे की कसम,पैसा दे दुंगी भैया

नुकत्याच महानगरपालिका आणि जिल्हा परिषदांच्या निवडणुका पार पडल्या.विजेत्यांनी,पराभुतांनी,पक्षांनी,अपक्षांन करोडो रुपये बरबाद केले.पैसे घरोघर जाऊन वाटले ,दारुत घोटले,मटनात बाटले.पैसा हेच सर्वस्व आहे असे म्हणणारे अनेक आहेत.पण निवडणुकीत पैशाला`किंमत`नव्हती.दारुच्या बाटल्यांवर पाण्यासारखा पैसा उधळला गेला.मिसरुडही न फुटलेली कच्ची बच्ची निवडणुक प्रचारात `रम`मान होत होती.आता निवडणुका संपल्या.विजेते आपल्या विजयाचा डंका पिटत आहेत तर पराभुत ईव्हीएमच्या नावे कोल्हेकुई करत आहेत.विजयी उमेदवारांनी लाखोचे फटाके फोडुन प्रदुषन वाढीस हातभार लावला तर पराभुत आनुन ठेवलेल्या फटाक्यांसाठी सचिन तेंडुलकरच्या शंभराव्या शतकाची वाट पहात आहेत.
अशा वातावरणात मला एका हृदयद्रावक प्रसंगाचा साक्षीदार व्हावे लागले.संध्याकाळच्या वेळेला एका औषध दुकानात बसलो असताना एक बाई आपल्या तान्हुल्याला पदरात गुंडाळुन घेऊन आली.
`भैय्या,बच्चे को बुखार है,कोई दवा दे दो`
अतिशय काकुळतीला आलेल्या स्वरात तिने दुकानदाराकडे औषध मागितले.
तिच्या पदराआडचे ते तान्हुले आपल्या चिमण्या डोळ्यांनी आकाश न्याहाळत होते.
`बहेनजी,बच्चेको डॉक्टर के पास दिखा दो,वो जो दवा लिख के देंन्गे मै वो दे दुन्गा` दुकानदाराचा सल्ला.
`नही ना भैया,आपही दे दो.दाकतर को देनेके लिये पैसे नही है मेरे पास`
त्या माऊलीचा स्वर करुण झालेला.
फिर ऐसा करो ना ,सरकारी अस्पताल मे मुफ्त मे दवा मिलती है वहा जाओ.`
भैया,वहा आनेजाने को तिस रुपया लगता है और मै अभी कामसे थोडी देर की छुटटी लेके आयी हु`
नाही हो करता करता दुकानदाराने विस रुपयांची औषधाची बाटली तिच्या पुढे ठेवली.
हातातली दहा रुपयाची चुरगळलेली नोट काऊंटरवर ठेवत ती माऊली म्हणाली,
`भैया,दस रुपयेही है,छोटी शिशी होगी तो दो ना`
आवाजात अती करुणता,नजर अपराधीपणाची,जमिनीकडे झुकलेली.त्या माऊलीचा जीव तिच्या बछड्यासाठी तीळ तीळ तुटत होता.
`बहनजी,और दस रुपया दे दो`
`नही है ना भैया,इसके पापाभी गये थे ठेकेदार के पास पैसा लेने,गाली दे के भगा दिया उसने`
आता मात्र त्या माऊलीचा बांध फुटला होता.दोघा डोळ्यातुन अश्रुंचा पुर वाहात होता.
दुकानदारही काऊंटरकडे पाठ करुन डोळ्यातली आसवे लपवत होता.क्षणभर अनाम शांतता .
`दे दो ना भैया`
क्षणभराची शांतता भंग करणारे तिचे हे आर्जव मात्र काळिज चिरणारे होते.
दुकानदाराने ही डोळ्यातली आसवे पुसुन ती बाटली पुन्हा काऊंटरवर ठेवली आणि म्हणाला
`बहेनजी ,यही शिशी ले जाओ,बाकी दस रुपये बादमे देना कभी`
` बच्चे की कसम भैया,अगले हप्ते आपका पैसा चुका दुंगी`
ती बाटली घेतल्यानंतर केव्हा एकदा बाळाला औषध देईन असे त्या माऊलीला झाले होते.क्षणात तर ती दिसेनाशीही झाली होती.
महासत्तेकडे वाटचाल करत असणार्या भारतातली किती ही विषमता.दारुच्या बाटल्यांसाठी करोडोचा चुराडा आणि तान्हुल्याच्या औषधासाठी अपार याचना ??